Respirando a Rosalia de Castro desde Asturias

Dicen que gallegos y asturianos somos primos hermanos, yo no sé cual es el sentimiento general que tenemos los unos respecto a los otros, pero ROSALIA DE CASTRO, es para mi la poeta que mejor describe el  amor a una tierra tan parecida , tan verde, tan húmeda, tan llena de fuentes y regatos, de umbrios recovecos, de olores a helechos, alientos lechosos de higueras que amamantan la brisa y que nos hace respirar con nostalgia cada vez que nos acercamos a nuestra naturaleza como si de verdad regreseramos de un periplo de emigrantes perpetuos.

 

Adiós, ríos; adios, fontes;

adios, regatos pequenos;

adios, vista dos meus ollos:

non sei cando nos veremos.

Miña terra, miña terra,

terra donde me eu criei,

hortiña que quero tanto,

figueiriñas que prantei,

 prados, ríos, arboredas,

pinares que move o vento,

paxariños piadores,

casiña do meu contento,

muíño dos castañares,

noites craras de luar,

campaniñas trimbadoras,

da igrexiña do lugar,

amoriñas das silveiras

que eu lle daba ó meu amor,

camiñiños antre o millo,

¡adios, para sempre adios!

¡Adios groria! ¡Adios contento!

¡Deixo a casa onde nacín,

deixo a aldea que conozo

por un mundo que non vin!

Deixo amigos por estraños,

deixo a veiga polo mar,

deixo, en fin, canto ben quero...

¡Quen pudera non deixar!...

Mais son probe e, ¡mal pecado!,

a miña terra n'e miña,

que hasta lle dan de prestado

a beira por que camiña,

ó que naceu desdichado.

 Téñovos, pois, que deixar,

hortiña que tanto amei,

fogueiriña do meu lar,

arboriños que prantei,

fontiña do cabañar.

Adios, adios, que me vou,

herbiñas do camposanto,

donde meu pai se enterrou,

herbiñas que biquei tanto,

terriña que nos criou.

Adiós, Virxe da Asunción,

branca como un serafín,

lévovos no corazón;

pedídelle a Dios por min,

miña Virxe da Asunción.

Xa se oien loxe, moi lonxe,

as campanas do Pomar;

para min, ¡ai!, coitadiño,

nunca máis han de tocar.

Xa se oien loxe, máis lonxe

 Cada balada é un dolor;

voume solio, sin arrimo...

Miña terra, ¡adios!, ¡adios!

¡Adios tamén, queridiña!...

¡Adios por sempre quizais!...

Dígoche este adios chorando

desde a beiriña do mar.

Non me olvides, queridiña,

si morro de soidás...

tantas légoas mar adentro...

¡Miña casiña!, ¡meu lar!